بدیدار تو میآیم پابلو/ شعری از مهناز بدیهیان/ ۲۰۰۵
23 ماه می 2005 سفرم آغاز شد. در فرودگاه سانفرانسیسکو، در حالی که منتظر پرواز به لس آنجلس بودم شعر زیر را نوشتم:
Hola Pablo
بدیدار تو میآیم پابلو
تا حس کنم روح سرزمینی را
که تو دوست داشتیش عاشقانه
تا ریه هایم پرشود از هوایی
که تو میپرستیدیش
وسینه به سینه راه بروم با مردمی که به تو
عشق آموختند
بدیدار تو می آیم
تا در مشت مشت خاک شیلی
در امتداد کوه های اند یز
در ایسلانگرا
در سانتیاگو
شعرهای نا سروده ی تو را بیابم
وقتی به خانه ی تو آمدم، شگفتا
که همچون زنده ای در روح مرده ام می تابی
و جان می گیرم وقتی با صدای خود
آخرین شعرتFinal را میخوانی.
تو میخوانی
تو حرف میزنی
تو میخندی
و من سراپا چشم و گوشم
من آیا تو را میشناسم پابلو؟
تو یی که همه ی زنان را می شناسی
و سروده ای همه ی شعرهای ناسروده ی ” Amore ” را
من اما که سینه ام پر از غزل است
غزلهای حافظ وسعدی
پوستم امارنگ شعرهای تو را گرفته است
و میدانم که هنوز من و اِل پوستینوسالهاست
پشت در خانه ات منتظرنشسته ایم
پابلو
من یک مهاجرم
ولی نه در شهر تو
نه در خانه ی تو
زیرا که در تو و شعر تو زیسته ام تابینهایت التهاب
و پرسشهای تو را جواب دادهام بهنگام طلوع افتاب
با دستی که گاه بر گیسوی تفکرشان ساییده ام.
به ایسلانگرا میآیم
تا ببینم مردی را
که به زبان ما
زبان مردم
زبان عشق
زبان آزادی سروده است
پابلو
ماتیلدا را بگو
که زنی میآید با شراب شیراز
در دلش
و نقشی از فیروزه
درسرانگشت آغشته از شعر شرق و غرب
پابلو به دریای همجوار خانه ات بگو
که این زن غریبه نیست و
از آبهای کارون و زاینده رود
از می سی سی پی
جرعه، جرعه نوشیده است
.
بگو که من هم طعم تلخ دیکتاتورهایی
چون پینوشه را بر زبان دارم
و از فرات تا آتلانتیک
گرسنگی را دیده ام
فقر میشناسم
اما دیریست روحم بوی نان سانتیاگو میدهد
و پوستم بی تردید عریان میشود
از شعرهای عاشقانه ی تو
پابلو به ایسلانگرا میآیم
در اولین آفتابی که شانه های مرا
گرم میکند…
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.