Like That/ یک شعر و یک نقاشی از مهناز بدیهیان

Like That

همان دردی که از کودکی دنبالمان کرده
همان آزردگی های همیشه
که هفته ها و سال ها
بر جبین پدر می دیدیم
آنهم وقتی هنوز ماه به آخر نرسیده، پول تمام بود

مثل دردی که هرگز رهایمان نمی کند
و همچون سایه ای نا مرعی
و حسرت های بسته بندی شده
در چهار دیواری خانه پنهان است.

بر می گردیم به آستانه ی همیشه،
به درگاه داوری
و بر پیشانی صبح سرود می خوانیم
که شاید طلوع رنگی جاودانه طرح کند.
بر قامت سیاه شب

برخیزیم چراغ بیفروزیم در دل این همه تاریکی
برخیزیم که دستانمان با هم، نردبان بلندی ست
نزدیک به روشن ترین ستاره.

آه، دستی میان ما و سرنوشت همیشه سنگ می شود!