“قصیده ای به فدریکو گارسیا لورکا” اثر پابلو نرودا/ ترجمه مهناز ب
این شعر نشان دهنده ی دوستی بین دو شاعر برجسته ی اسپانیایی زبان، پابلو نرودا شاعر بزرگ شیلی، و سوررئالیست بزرگ اسپانیایی، فدریکو گارسیا لورکا است.
در اواسط دهه ۱۹۳۰، زمانی که نرودا مشغول بکار بعنوان کنسول شیلی در بارسلونا بود، فدریکو گارسیا لورکا بود که نرودا را در اسپانیا معرفی می کرد. ملاقات و دوستی آنها قوی و سریع بود و نفوذ آنها بر یکدیگر عمیق .
.این قصیده یکسال قبل از کشته شدن لورکا نوشته شده است . همزمان با حکومت فرانکوی دیکتاتور و جلاد. درست مثل شرایط کنونی در ایران عزیزمان.
قصیده برای فدریکو گارسیا لورکا
توسط پابلو نرودا
اگر می توانستم از ترس در خانه ای تنها گریه کنم
اگر می توانستم چشمانم را بیرون بکشم و آنها را بخورم
من این کار را برای صدای درخت نارنجی عزادار شما انجام می دادم
و براي شعرت که بيرون مياد و فریاد می زنه .
چون براي تو آنها بيمارستان ها رو آبي رنگ ميکنند
و مدارس و محله ساحلی متورم می شوند
و ازدحامی از پرهای فرشتگان مجروح پوشیده شده
با فلس ماهی های عروس
اورچین های دریایی به آسمان می پرند
برای تو مغازه های خیاطی با غشاهای سیاه
پر از خون و قاشق است
و روبان های پاره شده را می بلعند و با بوسه قتل می کنند
و لباس سفید می پوشند
وقتي پرواز ميکني در لباسی مثل هلو
وقتی تو می خندی . خنده ای از طوفان برنج پرتاب می شود
وقتي ميخواني دندانها و شریان ها رو مي لرزانی
گلو و انگشتان را
من به خاطر اون چيزاي شیرین که تو هستي ميميرم
من براي درياچه های قرمز ميميرم
جایی که تو در اواسط پاییز زندگی می کنی
با یک بچه اسب افتاده و خدایی خون آلود،
من براي قبرستان ها ميميرم
که مانند رودخانه های خاکستر ی عبور می کنند
با آب و مقبره،
در شب، در میان زنگ های خفه شده
رودخانه ها بصدا در می آیند مثل اتاق خوابی
پر از سربازان بیمار، که ناگهان متورم می شوند
به سمت مرگ در رودخانه ها با اعداد مرمری
با تاج های پوسیده ، و روغن های تشییع جنازه
من ميتوانم از ديدن تو در شب بميرم
زل بزنم به گذشته صلیب های انباشته
ایستاده گریستن
چون قبل از رود مرگ / توگریه می کنی
سرگردان، مجروح
گریه می کنی گریه، با چشمان پر
از اشک، ازاشک، از اشک
/اگر می توانستم در شب، ناامیدانه تنها
آهسته در انبوه فراموشی و سایه و دود
بالاتر از راه آهن و قایق های بخار
با قیفی سیاه،
می جویدم خاکستر ها را
من درختي را دوست دارم که تو در آن رشد ميکني
آشیانه های آب طلایی که تو جمع می کنی/
و تاک که استخوان های تو را می پوشانند
در ارتباط با راز شب
شهرهایی که بوی تر پیاز از آن میآید
صبر کنند تا تو با صدای آوازی گرفته از آن عبور کنی
و کشتی های خاموش شهوت تو را تشویق کنند
و پرستوهای سبز در موهای تو لانه کنند،
همچون صدف دریایی و روزهای هفته
پیچیده دور تیرهای برق و گیلاس ها
به طور قطع می چرخند وقتی
سر رنگ پریده ی تو با پانزده چشم
و دهانی غوطه ور در خون ظاهر می شوند
اگر من می توانستم سالن های شهر را با دوده پر کنم
اشگ می ریختم، روی ساعت ها
من اونجا می بودم تا ببينم تابستان چه وقت مي اید
به خانه ات /با لب های شکسته
در اینجا جمعیتی از مردم با لباس مرگ می آیند،
در اینجا مناطقی از شکوهی غمگین می آیند
اينجا خشخاش های شخم زده ی مرده می آیند
در اینجا قبرکن ها و سواران می آیند،
اينجا سياره ها و نقشه ها با خون می آیند
در اینجا غواصان پوشیده در خاکسترمی آیند
در اینجا مردان نقاب دار در حال کشیدن دوشیزه گان
در برابر چاقوهای بزرگ می آیند
در اینجا رگ و ریشه و بیمارستان ها
چشمه ها، مورچه ها می ایند
در اینجا شب می آید با تخت جاییکه که در آن
یک هوسارتنها در میان لامپ های عنکبوت در حال مرگ است
در اینجا گل سرخی از نفرت و سنجاق می آید
اينجا سواري زرد رنگ مياد
در اینجا یک روز پر باد با یک کودک می آید
من می آیم با
Oliverio, Norah,
Vicente Aleixandre, Delia,
Maruca, Malva Marina,
María Luisa and Larco,
la Rubia, Rafael Ugarte,
Cotapos, Rafael Alberti,Carlos, Bebé,
Manuel Altolaguirre,
Molinari,
Rosales, Concha Méndez,
و ديگرانی که فراموش کرده ام .
آنها خواهند دید که تو تاج داري، مرد جوانی سالم
، مرد جوانی پاک
مثل یک فلاش سیاه از رعد و برق به طور همیشگی آزاد،
در بین ما حرف می زنی،
حالا، وقتي هيچکس بين صخره ها نيست،
بیا به سادگی در مورد چگونگی من و توصحبت کنیم
شعر هاچه خدمتی می کنند اگر نه برای شبنم
شعرها چه خدمت می کنند اگر نه برای این شب
که در آن خنجر تلخ -ما را می یابد، برای این روز،
برای این گرگ و میش، برای این گوشه شکسته
جایی که قلب کتک خورده انسان برای مرگ آماده می شود
مخصوصاً در شب
در شب ستاره های زیادی وجود دارد،
همه در درون یک رودخانه
مثل روبان کنار پنجره ها
از خانه های پر از مردم فقیر.
شايد يکي کشته شده
آنها شغل خود را در دفاتر کار از دست داده اند،
در بیمارستان ها، در آسانسورها،
در معادن،
جان های زخم خورده و سرسخت رنج می برند
در همه جا آرزو و گریه وجود دارد
در حالی که ستاره ها در رودخانه ای بی پایان می دوند
گریه های حرفه ای در پنجره ها وجود دارد،
آستانه ی درها از گریه پوسیده شده،
اتاق خواب ها از گریه خیس هستند
که به شکل موجی می آیید تا فرش ها را بخورند
فدريکو
دنیا را می بینی، خیابان ها را
سرکه را،
وداع در ایستگاه ها
هنگامی که دود بر پا می کنندچرخ های سرنوشت ساز
به سمت جايي که چيزي وجود ندارد جز بعضي
جدايي ها ، سنگ ها ، رد پاها
خيلي ها هستن که در همه جا سوال ميپرسن
اون مرد کور در حال خونريزي – خشمگین ها و
دلسردها،
بدبخت ها، درخت ناخن ها،
راهزنی با حسرتهایی در پشتش
پس این زندگيه که اینجا داری فدريکو
چيزهايي که دوستي من ميتونه بتو بده
از یک مرد ملانکولیک و مردانه
در حال حاضر تو بسیاری را خودت می دانی
و بقیه را به آرامی خواهی فهمید
“Ode to Federico Garcia Lorca” by Pablo Neruda
This is a poem of friendship between two Spanish-Language poetry icons, the great Chilean Poet Pablo Neruda, and the great Spanish Surrealist, Federico Garcia Lorca.
During the mid-1930s, when Neruda was fulfilling his position as Chile’s Consul in Barcelona, it was Federico Garcia Lorca who would introduce Neruda at readings and celebrations of poetry; helping to launch the poetic career of the great Neruda in Spain. Their meeting and friendship were strong and fast, and their influence on each other was profound – resulting in this beautiful ode, a crossing of styles, and unfortunately, a very mournful and riveting eulogy upon determination of Lorca’s death (which I’ll eventually share with you on this blog) by Neruda himself.
Enjoy this beautiful piece; atypical of Neruda’s work, but this ode is written beautifully and serves to illustrate the talents and soul of Lorca through the eyes and soul of a brilliant poet himself.
Ode to Federico Garcia Lorca
By Pablo Neruda
If I could cry out of fear in a lonely house,
if I could take out my eyes and eat them,
I would do it for your mournful orange tree voice
and for your poetry that comes out screaming.
Because for you they paint the hospitals blue,
and the schools and seaside barrios swell
and are populated with the feathers of injured angels
and are covered with the scales of bridal fish,
and the sea urchins are taking to the sky:
for you the tailor’s shops with their black membranes
filled with blood and spoons,
and they swallow torn ribbons, and they murder with kisses,
and they dress in white.
When you fly away dressed as a peach,
when you laugh the laugh of hurricane-thrown rice,
when you sing you make teeth and arteries tremble,
throat and fingers,
I would die for the dulcet thing that you are,
I would die for the red lakes
where you live in the middle of autumn
with a fallen steed and a blood-soaked God,
I would die for the cemeteries
that pass by like ashen rivers
with water and tombs,
at night, amongst muffled bells:
rivers thick as bedrooms
of ill soldiers, who suddenly swell
toward death in rivers with marble numbers
and decaying garlands, and funeral oils:
I could die from seeing you at night
gazing past the piled-high crosses,
standing crying,
because before the river of death you cry
abandonedly, injuredly,
you cry crying, with eyes full
of tears, of tears, of tears.
If I could at night, hopelessly alone,
amass oblivion and shadow and smoke
above railroads and steamboats,
with a black funnel,
chewing the ashes,
I would make the tree in which you grow,
the nests of golden water that you gather,
and the vine that covers your bones
communicating the secret of the night.
Cities that smell of wet onion
wait for you to pass by singing hoarsely,
and silent ships of semen pursue you,
and green swallows nest in your hair,
and seashells and weekdays, too,
furled masts and cherries
definitively spin when
your pale head of fifteen eyes
and your mouth immersed in blood appear.
If I could fill the city halls with soot,
and, sobbing, tear down clocks,
I would be there to see when summer comes
at your house with broken lips,
here comes a crowd of people in death suits,
here come regions of sad splendor,
here come plowed dead poppies,
here come gravediggers and riders,
here come planets and maps with blood,
here come divers covered with ash,
here come masked men dragging maidens
held against large knives,
here come roots, veins, hospitals,
springs, ants,
here comes the night with the bed where
a solitary hussar is dying among the spider lamps,
here comes a rose of hatred and pins,
here comes yellowish embarkation,
here comes a windy day with a child,
here I come with Oliverio, Norah,
Vicente Aleixandre, Delia,
Maruca, Malva Marina, María Luisa and Larco,
la Rubia, Rafael Ugarte,
Cotapos, Rafael Alberti,
Carlos, Bebé, Manuel Altolaguirre,
Molinari,
Rosales, Concha Méndez,
and others I’m forgetting.
They see that you are crowned, young man of health
and butterfly, pure young man
like a black flash of lightning perpetually free,
conversing among us,
now, when no one is between the rocks,
let’s simply talk about how you and I are:
what do verses serve if not the dew?
What do verses serve if not for this night
in which a bitter dagger finds us, for this day,
for this twilight, for this broken corner
where the battered heart of man prepares to die?
Especially at night,
at night there are many stars,
all within a river
like a ribbon next to the windows
of the houses full of poor people.
Someone has been killed, perhaps
they have lost their jobs in the offices,
in the hospitals, in the elevators,
in the mines,
the stubbornly wounded beings suffer,
and there is purpose and weeping everywhere:
while the stars run in an endless river
there is profuse weeping in the windows,
the doorsteps are worn from the weeping,
the bedrooms are wet from the weeping
that comes in form of a wave to eat away the carpets.
Federico,
you see the world, the streets,
the vinegar,
the farewells at the stations
when the smoke raises its decisive wheels
toward where there is nothing but some
separations, stones, tracks.
There are so many people asking questions
everywhere.
There is the bleeding blind man, and the irate, and
the downhearted,
and the miserable, the tree of fingernails,
the bandit with envy on his back.
Thus it is life, Federico, here you have
the things that my friendship can offer you
from a melancholic, manly man.
Already you know many things for yourself.
And you will know others slowly.
— “قصیده ای به فدریکو گارسیا لورکا” اثر پابلو نرودا
By Pablo Neruda
If I could cry out of fear in a lonely house,
if I could take out my eyes and eat them,
I would do it for your mournful orange tree voice
and for your poetry that comes out screaming.
Because for you they paint the hospitals blue,
and the schools and seaside barrios swell
and are populated with the feathers of injured angels
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.