رسیدم ، صدایی برای گفتن نمانده بود

از همه چیز می شود گذشت

جز از آزادی

جز از نان داغ

آنهم آزادی اندیشه

اما شعر می اید
در پستوی خانه
خط به خط، روز به روز
و از مرز دیکتاتورها می گذرد
تا مبادا دوباره جان گیرند

و کسی نان شب را تقسیم نمی کرد!

و من دیگر مهناز نیستم

هرگز گمان مبر که سرچشمه خشگ شده است

زخم های کارون را نمی شود شمرد.

فرزندانش

در سرزمین مادری

به قربانت مگر سیری؟ پـــیازی؟
که تــوی بقــچه و چــادر نمازی؟

شماره ات را می گیرم،
احساس می کنم
نبودن تو را
که مثل آزادی است