زبان از من است و من در زبان زبان درهمیده است

از بیداد، تباه گردد مرا تباه کن، سیاه کن.

این تنها شعبد ه ای ست / که مرا به زمستا ن های تو می ر سا ند

من از دیدن کبوترهایی که چشم هایشان خونین است وحشت دارم

چشم هایش بر گشتند به سوی رهایی !

اینجا تهران است

و ریه هامان پر از دوده ی ذغال و نفرت است

حالا هی و هی دوباره به دنیایی که میشناختیم، فکر میکنم. – فرانک سیناترا

من دلم مي خواهد
خانه اي داشته باشم پر دوست

پیراهنم سبزتر از شالی زاران نزدیک