محمود معتقدی
شا ید / آ غا ز پرنده بود / یک پنجره کا فی ست !
ا نکا رش مکن
این تنها شعبد ه ای ست / که مرا به زمستا ن های تو می ر سا ند
فرقی نمی کند
مگر چند شاخه گل سرخ
د ر پستوها ی خیا لت / جا ما ند ه بود !
این صند لی
جا ی پا ی کسی ست / که هزار ه ای ا ز آ مد نش می گذ رد
می توانی / نا م سه شنبه ای با شی
تا گو زن ها ی سرخ / ا ز تو عبور کنند
می توانی/ پرواز د قیقه ا ی با شی
ا ز جزیره ها یی د ورو / نزد یک
نه / تسلیم نمی شوی
این سطرها ی گمشده / روزی ترا/ به سرزمین ما ه می برد
ببین !
چمد ا ن های خا طره
با آخرین ا یستگا ه تو
چه قرا ری د ا رند
خا نم ها / آ قا یا ن !
ا ین عقربه ها
تا کوچه ها ی تا ن / چه فا صله ای د ا رند
نگا ه کن !
تا د ست های بریده
وا ژ ه ای به سوی تو پرتا پ می شود
شا ید / کمی با را ن
می توا ند / آ وا ز گیسوانت را سبز و/ سبز تر کند
رویا ی با شکوهی ست
وقتی/ کسی ا ز رنگ های تو
چتری د و با ره می بند د
د ر یا
شا ید همین یک لحظه بود
به خیا با ن های جهان / خوش آمد ید !
محمود معتقدی
زمستا ن 89
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.