امیر-تیکانی

من و کبوترهایم

گاهی در خواب های من  کبوتری سفید  پرواز می کند

من پشت پنجره می آیم

برایش دست تکان می دهم

می گویم حیاط خانه ی من  قدیمی ست

درخت انجیر   شاهتوت های ترش  گل های کاغذی  …

شراب کهنه تعارفش می کنم

کبوتر سفید به حیاط خانه ی من می آید

بی اعتنا به من چشم هایش را  به خاک می مالد

خون جاری می شود

چشم های خونین کبوتر  نفسم را بند می آورد

به سنگ ها نوک می زند

پنجره را باز می کنم   می گویم  نه !

اما دیر شده است  نوک کبوتر شکسته است …

کبوتر خیره در چشمهای من

نام کسی را  به دشواری می خواند

پارس می کند

پنجره را از ترس می بندم .

کاش در خواب های من هرگز کبوتری نبود

من از دیدن کبوترهایی که چشم هایشان خونین است  وحشت دارم

تکه های شکسته ی نوک کبوتران را گاهی

میان لقمه هایی که فرو می برم حس می کنم

به تخت خواب پناه می برم

خواب ها  بختک می شوند

از روی تخت بلندم می کنند

شراب را به زور از دستم می گیرند

پشت پنجره   کبوترهای سفید

فوج فوج  به حیاط خانه می آیند

چشم هایشان را  به خاک می مالند

به سنگ ها نوک می زنند

نه !  می خواهم برگردم   نمی شود

باد پنجره را باز می کند

نه !  نمی خواهم ببینم  نمی خواهم بشنوم :

کبوترها به من خیره نگاه می کنند

دسته جمعی پارس می کنند

با صدایی خفه  می گویند

: ما در خواب های تو نیستیم

تو در خانه ی قدیمی ات

مست از شرابی کهنه  پشت پنجره ایستاده ای

خودت پنجره را گشودی

بادی در کار نبود

ما

فرشته گان گمشده ی رویاهای تو  نیستیم

برای مان مشتی دانه و ارزن  بپاش

که از سفری بی آغاز آمده ایم .

هنگام غروب کبوترها

گم می شوند در گرگ و میش آسمان

. . .     من

سال هاست

در این خانه ی قدیمی

کنج این اتاق

کنار این بطری

به خواب رفته ام …

ویزاگ / هند

2009-11-14