شعر/شهرام عدیلی پور

ای عجیب پاییز رنگ 

 شمایل ات را 

به باد بسپار 

که من تشنه ی ارتعاش بال توام 

نوازش ات را 

با دمنوش خواب و آینه

روانه کن 

بر پوست نگاهم

میان برگریزان و 

چشم دارکوب .

 

بر تخت آفتاب 

هوش از سرم ببر 

در چرخباد برگ و 

                        آواز زرد سپیدار .

 

………………

 

 

در آواز چشم تو

چهارگاه و سکوت را 

پیاده طی کردم

آزالیا و چراغ را 

 شب و اسب های بی تکرار

                          و سراشیب های بسیار .                                     

در آواز چشم تو

 گندمزار و باد را

زمزمه کردم

کلاغ و کاج را

جهان در گردبادی مخمل پوش

می پیچید 

               و می رفت به اعماق

و من می پیچیدم 

در انحنای تن ات

 و رها می شدم از خود 

مثل پلکی در انتهای خواب .

 

 

 

 

شهرام عدیلی پور

با الهام از مجموعه داستان ” پرنده های گچی ” اثر خانم معصومه برنجکار و تقدیم به ایشان 

 

 

 

پرنده های گچی  

  شعر می شوند  

 در آشیانه های بلوط 

 و می چکند

 از سقف آسمان پرنیان پوش . 

 پرنده های گچی

 نغمه نغمه نت می شوند 

  روی خطوط حامل سیم های تلگراف .

 

 

شهرام عدیلی پور