سه شعر از سجاد صادقی

حال ِ دلم

من سالمــم اما كمـــي حالم عجـــيب است
حال دلــــم اين روزها خيـــلي غريـــب است
چون ميــــــگريزد از تمـــــــام دل خوشي ها
از خنــــده هاي كودكانه بي نصـــــيب است
شايـــــــد تصــــــور ميـــــــــكني حال بدم را
مانند يــــــــك روبـــاه در حال فريـــــب است
حتي به من شك ميكني شايد كه اين شعر
در امتــــــداد ِ اتــــفاق ِ تــــلخ ِ سيـــب است
بايد بداني حـــــال من دســــت خودم نيست
مشكل گشايــــش ذكر يك امن يجـيب است

دنياي ِ بي رحم

دنيا عجب خوابانده اي باد سرم را
با يك تشر تو ريختي كرك و پرم را
لبريز دردم كرده اي دنياي بي رحم
نا مهربان تر كرده اي دور و برم را
آواي حزني ميرسد از خانه ي من
تو عاقبت دق ميدهي بد،مادرم را
از لذت دنيا شنيديم و نديديم
گم ميكنم نسبت به تو،من باورم را
هي از زمين و از زمان بر من چپاندي
تا كه ببيني خيس تر،چشم ترم را
از بخت بد دنيا سواري ميكند هي
از ياد برده سالها جود و كرم را
سيرم تمنا ميكنم دنيا نگه دار

تا كه گذارم بر زمينت من سرم را

مي خواهمت بانو

مي خواهمت بانو دچارم كن
من از تو اميد نفس دارم
اينجا براي شوق پروازم
هم قد آغوشت قفس دارم

در بند احساسات زيبايت
من را صليبي كرده اي بانو
من در نگاهت قطره ام،هيچم
من پيش عشقت مي زنم زانو

مي خواهمت بانوي خوب شعر
بانوي شورانگيز اشعارم
اين چارپاره نذر چشمانت
من بي نهايت دوستت دارم

مي خواهمت يعني بدون تو
اين زندگي گم كرده اي دارد
يعني تو بايد باشي و حتما
از آسمانت عشق مي بارد

پابند احساسات زيبايت
تا مغرب دنيا گرفتارم
بر اسم زيبايت قسم بانو
تا بي نهايت دوستت دارم