بهروز عسکرزاده/رقص شوم

شاید …                                                                          بهروز عسکرزاده

 

آرامگاه جانم شاید جایی کنار رودی باشد

تا گذر بی بیم آب را بنگرد

یا گذر بی دغدغه ی کولی ها را

چه سراسرِ عمر

بی بیم نبوده ام و

بی دغدغه گی بهره ام نشد.

*

شاید جانم در گوشه ی دبستانی آرمنده شود

که از چشمه ی جوشان شادی های دل انگیز کودکانه

مشتی بنوشد

تا عطش عمری را فرو نشاند

چه همه ی عمر در پی اش دویدم و نرسیدم.

*

شاید جانم بر پله ی خورابه ای متروک

رهپا نشیند

که دور̊مرگ̊ پیری بر او فرود آید و پرده گشاید

و به کیمیای جانی

ژرفای شگرف بنماید

چه در همه عمر به پرده بوده است.

*

شاید جانم

در محفل مغانه ی خراباتیان عاشق جانی

به تماشا نشیند

“که آنجا گدایی به شاهی برابر نشیند”

تا مرهمی باشد

بر زخم نفرت سوزانم از نابرابری.

*

شاید جانم وردست چلنگری شوریده جان شود

که زنگ ناقوسها را بزداید

چه دیرزمانی ست آوایشان فرو مرده ست.

*

شاید جانم با فریاد نابریده ای آرام گیرد

که از بام تا شام با زِلّه ها سر دهد

چرا که عمری

از سکوت ناگزیر در رنج بوده ام.

*

شاید جانم نمازبَران

بر برگ نیلوفری آبی آرام گیرد

چه بس سالیان

در شوره کات خشکیده مانده است.

*

شاید جانم …

………………………………………………………………………………………………..

• “رهپا” rah-pâ : برگردانی است از واژه ی مرکب گیلکی: راپا râ-pâ = رافا râ-fâ به معنی: پاس دهنده ی راه، راه نگر، دیده به راه؛ که به مفهوم : چشم انتظار و منتظر هم بکار می رود. این واژه (رهپا) در زبان فارسی نیز – به ویژه در شعر – می تواند به همان معنی بکار رود.
• شوره کات šure^hkât : شورستان، شوره زار. در گیلکی šurǝkât به زمینی گفته می شود که نتوان بدان آب بُرد.