زهره صابری

نمی دانی

شراب را کهنه تر از تمنای  عاشقانه لیلی

دیدار را تازه تر از اشتیاق کو دک

لبانم را سرخ تر از خواهش مردان

بر کاغذی نوشتم و به آب دادم

ندیدی

پیراهنم سبزتر از شالی زاران نزدیک

گیسوانم را بلندتر از تهمینه

از نگاه باد دزدیدم

سر انگشتانم  سوزنده تر از تف دوزخ

پاهایم برهنه تر از وسوسه شیطان

و دلم را دیوانه تر از رگبار آغاز بهار

به سیاهی خاک سپردم

همراز منند آب باد خاک

در گریز از آتش تو