آکواریم – پیروز ابراهیمی

در یک روز بهاری، الف، خسته از زندگی سخت و یکنواخت، قایق کوچکش را به دریای خزر می اندازد و به قایقرانی مشغول می شود. دریای خزر همان دریاچه عظیمی است که در آسیا قرار گرفته و بقدری بزرگ است که دریا نامیده می شود. الف، گردان و سرگردان به آب خیره شده و به دنبال ماهی هایی است که همچون همه مخلوقات بآنها عشق میورزید و دوست داشت حرکاتشان را را نظاره کند.

بعد از چندی، الف متوجه می شود که آسمان تیره و باد سردی درجریان است. دودل می ماند که بماند و شاهد این تغییرات باشد و یاب ر گردد و راه خانه راپیش گیرد، در این دو دلی بود که یکباره خورشید پنهان شده و موج ها با هم جمع گردیدند و چنان عظیم گشتند که قایق را سوار بر خود به آسمان کشاندند. الف ترسان و هراسان اول از بالابه زمین خیره شد و بعد بهت زده به آسمان چشم دوخت.

آنچه درشرف انجام بود، واقعه وحشتناکی از آب درآمد! دریا، کنارهای ساحل، درختان و گیاهان، جنگل و خانه ها را در خود فرو برده و می بلعید. شدت جریان چنین بود که پارو محکم به سر الف خورد و او بی هوش افتاد. معلوم نیست چه مدت گذشت، اما هنگامی که او چشم گشود، خود را در قایق در کانال کوچک آبی یافت! نگاهیبه دور و بر خود انداخت، خانه ها و بخصوص ماشین های رنگین که بی وقفه در حرکت بودند را مشاهده کرد. اینجا هیچ ربطی به ده کوچک او نداشت! الف وحشت زده از تنهایی خود به دعا نشست و معجزه ای طلبید که ناگهان چشمش به مهمانی در قایق خود افتاد: یک ماهی قرمز زیبا با سری سیاه!  او می دانست که فقط شاه ـ ماهی هایدریای خزرند که بدین کونه طراحی شده اند. پس وجود این ماهی را به فال نیک گرفت. اکنون تنها نبود و هر دوی آنها در این دیار غربت که میلان نامیده می شد و ربطی به دهکده او نداشت باید زندگی کرده و خود را با این شرایط وفق می دادند.

الف و ماهی اش که حالا “اشی” صدایش می کرد، مثل دو دوست، عزمشان را جزم کردند تا با کمک یکدیگر با مشکلات دست و پنجه نرم کنند. آنها کم کم “زبان میلانی” را که زبان ایتالیایی بود و با زبان محلی فارسی آنها فرق داشت، آموختند. اما زندگی در میلان سخت و پر هزینه بود، بعلاوه هر دو از دوری از وطن رنج می بردند.بالاخره الف مشغول بکار شد و تصمیم گرفت برای کسب تخصص در دانشگاه به تحصیل نیز بپردازد. آخر شبها وقتی الف به خانه بر می گشت، با اشی درددل می کرد و اشی هم تمام روز در جام بلورین خود سخت  تنهایی کشیده بود و برای رفع خستگی و  فرار از دلتنگی حسابهای گاز و برق خانه را جمع و تفریق می کرد و چشم به راهالف بود.  تا اینکه یکروز الف با “مشی”، ماهی قرمز و زیبایی که خال های سفید داشت، به خانه برگشت و آن را در جام بلورین پر آب اشی سرازیر کرد. اشی با دیدن چنین ماهی متین و با وقار به یکباره سرخ شد و در دل به هدیه الف آفرین گفت.

مشی که ماهی بامزه و مطمئن از جذابیت خود بود، گاه و بیگاه اشی را دست می انداخت و سر سیاه او را مورد مزاح قرار می داد. اشی با مهربانی توضیح می داد که شاه – ماهی های دریای خزر همه اینچنین اند و سر سیاه، نشانه با ارزشی از اصل ونصب آنهاست. اما مشی باور نمی کرد زیرا در تمام زندگی فقط دور و بر میلان را میشناخت و هرگز دریا را ندیده بود.

زمان می گذشت و فصل ها یکی بعد از دیگری می آمدند و می رفتند. میلان زمانی خاکستری و سرد بود و مدتی گرم و دم کرده. ریش و سیبیل الف هم با زمان  کم کم سیاه و سفید می شدند. گاهی دلتنگی الف را در خود فرو می برد، اشی و مشی هم صرفا روز را شب می کردند و انتظار آینده بهتری را نداشتند. تا اینکه الف توانست کاریدر آکواریوم جنووا (Genova) پیدا کند، همان کاری که همیشه آرزو می کرد، همان جایی که ماهی های اقصا نقاط جهان با یکدیگر در تماس بودند و دوستی می کردند. حالا متوجه  می شد که از خود گذشتگی های او برای تحصیل و معاش بیهوده نبوده و لیسانس “ماهی شناسی” اکنون به او اجازه مطالعه این آکواریوم با ماهی های زرد وقرمز و سیاه را امکان پذیر ساخته بود. پس با دل شاد خود را غرق مطالعات ماهی شناسی کرد و تصمیم گرفت دلتنگی  از وطن را کنار بگذارد.

یکروز صبح الف بالاخره تصمیمش را گرفت و با جام بلورین به سر کار رفت، سر ساعت ۱۲ الف جام را کج کرد و اشی و مشی در اکواریم شیرجه رفتند و با فضایی عظیم و ماهی های رنگارنگ برخورد کردند. به محض ورود اشی و مشی به آکواریوم صحنه شگرفی شکل گرفت. گویی نوری زیبا  به آکواریوم تابید. تمام ماهیها  و بخصوص ماهی های ازون برون که از درہای خزر میآمدند و اصل و نسب شاه – ماهی ها را میشناختند مسحور شده بودند، مدتی گذشت تا ماهی ها به خود آمدند و سپس در برابر اشی و مشی تعظیم کردند. مشی آنقدر تعجب کرده بود که حتی نمی توانست حرف بزند. سپس ماهی های آکواریوم با احترام و شکوه وصف ناپذیری اشی ومشی را به جایگاه مخصوص همراهی کردند. هم آری، نشان سر سیاه اشی همان نشان فخر آفرینی که کلیه ماهی های آکواریوم در برابرش سر تسلیم فرود آورده بودند، همانند تاجی با شکوه خود نمایی می نمود. در این هنگام مشی با چشمانی مبهوت اشی را نگریست. قلبش از شدت هیجان می تپید سپس در برابر او تعظیم کرد. اشی، همراه ویاورش، دوست و همدم تنهایی او، سرور ماهی های دنیای آکواریوم بود و نشانی که برای او مفهومی نداشت، همان نشان سالاری و سروری بود که جان تازه ای به ساکنین آکواریوم می بخشید. در این نقطه، اشی به مشی نزدیک شد، لبش را به گوش مشی نزدیک کرد و زمزمه کرد : میخواهی با هم بچه دار شویم؟

………چندی نگذ شت که ۹۹ ماهی کوچولوی زیبای سر سیاه و با خالهای سفید اکواریم را پر کرد.

الف سخت خوشحال بود و همه به او تبریک می گفتند و به زودی این خبر در اقصی نقاط جهان منتشر شد و از نقاط مختلف جهان برای دیدن این پدیده زیبا به آکواریوم هجوم می آوردند. هنوز هم این آکواریوم به عنوان پدیده ای خاص زبانزد همه است .