For Zohreh Kabiri By: Atefeh Chaharmahalian/ Translated from Farsi by Mahnaz Badihian

 

For Zohreh Kabiri Niyat, who was acquitted of stoning after two years of sentencing.

By; Atefeh Chaharmahalian

 

I bought you clothe, Zohreh.

You’re back from the dead, and you are wearing nothing

Now with what brain do you want to return to life?

And not grow from  the pits next to the sun

And without hate

You gave fire to your saplings

All we see is a superficial vengeance.

And still, my veins shoot the enemy.

You’ve tied your clothes to the shrine.

You still vowed to sacrifice your lips to someone.  

 

You’re a tree if you’re a bird.

Sunny if the sky

And you run to disappear.

You ran away from what smelled of old.

Zohreh, I know after a while, the oppression becomes a local wound

It becomes a crazy tone of insults

Or a little column on Google with 80 quick hits a day.

Removing the innocence of the world leaves us with a street and a bunch of crazies.

Before they ask your name, they suck your finger out of gourmet blood.

Tell all the alleys you’re a plum and innocent.

Do you see?

I’m dying to make my words thirsty.

To smell themselves,

Be of morning

Who brings someone back from the platoon.

Will you come back?

Later, dawn shines into the stones you embrace.

I’ll hide the healthy cell in my shackles later.

Enough?

Is that enough in my bright lantern to bend over dark clothes?

That’s the picture.

That halfway you said don’t throw stones into the sea because of me.

Now you’re in these pictures all around me

I think you’re looking at cats.

I think cats are looking down the street.

Street under candlelight

 

Passes our eyes with different lines

I think the sun.

At night

 Become brighter, Zohreh.

 

برایت لباس خریده‌ام زهره

از مرگ برگشته‌ای و هیچ تنت نیست

حالا با کدام مغز می‌خواهی زنده شوی

از چاله ها نرویی و تا لب خورشید

یک آدم دم ِزهر نباشی

آتش بر نهال خود می‌نهی

تمام ِبینائیم می‌شود یک انتقام سطحی

و رگ‌هایم به دشمن شلیک می‌کنند

هنوز

لباسهایت را به امامزاده بسته‌ای

هنوز زیر لبت را نذر کرده‌ای برای کسی:

ـ تو درختی اگر پرنده

آفتابی اگر آسمان…

و دویدى تا ناپدید

دویدى تا آنچه را به بوى کهنه بگویى.

زهره می‌دانم بعدِ مدتی ستم می‌شود یک زخم موضعی

می‌شود لحنی دیوانه در دشنام

یا ستونی کوچک توی گوگل با روزی هشتاد بازدید سریع

می‌بینى آلو را از دنیا برداری‌ کوچه می‌ماند و یک مشت عوضی

نامت را نپرسیده، انگشت مکیدند از خونی لذیذ

به تمام کوچه‌ها بگو آلو و بی‌گناهی

می‌بینی؟

جان می‌کنم کلماتم تشنه شوند

خودشان را ببویند، صبحی باشند

که کسی را از جوخه بازمى‌گرداند

برمی‌گردى؟

بعداً سپیده می‌تابد به سنگ‌هایی که بر آغوش داری

بعداً سلول سالم را پنهان می‌کنم توی شقیقه‌ام

کافیست؟

کافیست در فانوس روشن خمیده‌ام بر لباسهای تاریک؟

به همین عکس

که نیمه‌هاش گفتی به خاطر من سنگ به دریا نزن.

حالا توی این تصویرها افتاده‌ای دور و برم

خیال می‌کنم داری به گربه‌ها  نگاه می‌کنی

خیال می‌کنم گربه‌ها دارند به خیابان نگاه می‌کنند

خیابان زیر نور شمع

با خطوط مختلفی از چشم‌ها می‌گذرد

خیال می‌کنم خورشیدها

در شب

 روشن می‌شوند زهره.

 

Atfeh Chaharmahalian was born in 1981 in Khuzestan and graduated from The University of Tehran. Her first collection of poetry was published in 1999 under the name of “Mistress Paper,” followed by the books “I am Walking with the Growth of Mitt’s shoulders” in 2001 and “Hug Me Shebeli,” published by her in 2005. Her most recent collection of poems, “A Book I Did Not Want,” is currently available in bookstores by Cheshmeh Publications. Articles, interviews, poetry, criticisms, and related materials can be found in previous and existing literary, cultural, and social publications and cyberspace.