بهارا بهروز عسکرزاده
بهارا کی برین بومِ زمستانی نهی گامی
که تا این سرزمین هم گیرد از مهرِ تو آرامی؟
بسا سالا که ره پاییم تا بینیم جادویت
مگر نشنیده ای زین بوم هرگز هیچ پیغامی؟
خزان، یغماگرِ ناسیر پرپر کرده گل ها را
زمستان نو به نو می گسترد هر گوشه ای دامی
درون پردود و جان افسرده گریان چشم، مهرت کو؟
چه پیش آمد که با این سرزمین همواره دشکامی؟
نداریم از تو اندر یاد جز داغ و درفش و خون
چرا هرگاه می آیی پر از رنجی و بدنامی؟!
تو شرمین نیستی زین خاک کاندر سینه اش دارد
هزاران لاله ی نشکفته ی پرپر به گمنامی؟
دلازاری بسی دیدیم از سرمای ملکوسان
بهارا، آی و درمان کن که تو ما را دلارامی
نمی بینی مگر خشکیده ایم از سردی دوران؟
بیا تا سبز گردد جان که داریم از زمین وامی
چرا از ما گریزانی؟ بیا بنیاد شادانی
چروک سالیان بستُر ز پیشانی ناکامی
مگردان رخ ازین افسرده بستان چون به شور آید
اگر نوشانی اش از باده ی خوشخوار خود جامی
گهی از پشت پرده رخ نمایی، بس که شرمینی
دگرجا از تو پدرام اند و اینجا پاک بدرامی!
فروپوشیده سرما چون شبی تاریک̊ هستی را
شتابان آی و رخ بنما که آن را خنده یِ بامی
شکیبایی برفت از کف، بیا، کز این گزیرت نیست
زمستان را نباشد جز بهاران هیچ فرجامی
بهارا نام و ننگت بین عجب در پرده افتاده ست
ببَر غیرت، هنر بنما ز بهرِ ننگی و نامی
خبر آمد که در راهی، چرا لنگانه می آیی؟
بیا، آغوش بگشودیم، اندر ره نیارامی!
کهن شد نقش دیرینه کدر شد رنگ پارینه
بزن نقشی نوین بر بوم ما زیرا تو رسّامی.
اسفند 91