عـابـر آواره / راحله یار

عـابـر آواره

خونِ داغِ عشقِ در رگ های من جاریست باز

لــب فـروبستن، سکـوتِ تلخِ، اجباریست باز

چـشـم هـایم از دلِِ پـایـیـز بـارانی تــر اسـت

عـابـرِ آواره ی شـعــرم پیِ زاریـسـت بـاز

اتـفـاقـی از کــنـاری جـنگلی رد می شــدم

باد را دیـدم که سـرگـرمِ ستـمگاریـسـت باز

چـنـد روزی می شـود سودایی سودای ام

در دلِ شـب های من غوغایِ بیداریست باز

سـرکشی دارد زبانِ شـعــرِِ بی پـروای من

دسـت های بـسته ام دستانِ دلداریست باز

بـر سرم بارانِ پـایـیـزی قـیـامت می کـنـد

ابـرعـاشـق پیشه در حـالِ غـزلـباریست باز