تجلي / جلال خسروی

از پلّه ها كه پایين

پایينِ تو منم

كلّه اي كه خدا تراشيده

بر لب هات

كه قرمز بود

و قِر مي خورد هنوز

تا در ازل پرتو حسن َت

ثابت

در اين گندي ی بي مزه

كِش نمي آيد دست هام

در سفيدي تك پوش َت

بر عكس هم

كِش كه مي آيد

سيگارت را

كشكي در اين جهان

آمدم كه بساب اَم

در چين دامن َت

كه پایين

ز تجلي دم زد .