مینو نصرت / وصلم کن
اکتبر 172009
وصلم کن
به شانه هایت
به سینه ات
به دنج آهاری یقه ی سفید ت
…
وصلم کن
به شانه هایت
به سینه ات
به دنج آهاری یقه ی سفید ت
همسو با هر آنچه سرریز میکند
می غلتاند
تیله به تیله
باز میکند
حنجره ی حرف های ناگفته را
مروارید به مروارید
شبیه کوبش سنج بال سنجاقک ها
وقتی جفت گیری میکنند
شبیه دریاچه ی ولشت
و عقاب های سرکش اش
وسوسه ای بادام به بادام
سورمه می کشد چشمانم را
خاموشم کن
با جهنمی که در چشمانت روشن کرده ای
من شهید نخستین طعم جهان ام
مینو نصرت
6 دیدگاه به “مینو نصرت / وصلم کن”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
شعرت را چند بار بخوانم تا حلاوتش در درونم حلول کند ؟
تکرار می کنم
تکرار می شوی
ومن از برت به در می آیم
…
از بر می خوانمت حالا!
می نوی عزیز
می توانم دعوتت کنم به خواندن نوشته هایم؟سپاس.
دوباره می آیم …بانو…مینو!
شعرت را چند بار بخوانم تا حلاوتش در درونم حلول کند ؟
تکرار می کنم
تکرار می شوی
ومن از برت به در می آیم
…
از بر می خوانمت حالا!
می نوی عزیز
می توانم دعوتت کنم به خواندن نوشته هایم؟سپاس.