شعری از سعید آژده / تولّد

با سری میان روسریِ ِ شب
می ارزد به تنت ستاره بکارم
و با تنم بزنم به دریا
تا جزیره به زنم برسم
بگویم : « شعر» ، بگوید : « زندگی »
اصلا ً بگذار بگویند : « شعر برایت آب ونان نمی شود »
که از کولی ترین چشم ها زاده ام
پسری که به باور تولّد نرسید
و در لحظع ای که جنین شکل می گرفت
دست و پا زده
با شعر ترکیبش به هم می زد

لحظه ای که زن مقدس بود و
چون روحی از نیمه های خدا
بر تنی که فرشتگان را به سجده می نشست
و ابلیس مغرور را نه بر آتشش می سوخت
زن ؛
رنج خلقت بشر!
مرد را به درد
مرد را به درد زایش نشست
و کودک در بطن رستن می شکفت
چون گلی به فصل بهار
وقتی کسی زخم زبان ها را به دل می شوید
آدمی شرم از گناه نمی کند
و بی شرم گناه می کند !
زمین چون نگاه تبداری ست
آدمی ماهی بیداری ست
که دریاها بلوغش را به ساحل می برند

وقتی خدا از مساحت جهان وسیع تر بود
و من جنینی کوچک
که دررحم مادرم شعر می گفتم
و شب دنیا را در چشمم خفته می خفتم
دنیا را شب در مشتم بسته می گفتم:
« آغازمی شود از دلی
که تا شعر نگرید آرام نمی شود »