فرامرزسلیمانی : رکسی رها

رکسی اما رفته بود
خاک خیابان را
شرابی زند
و باد بریده بود
فرامرزسلیمانی : رکسی رها

رهایش کردند عاقبت

تا در چمن جنوبی جهان

تاجی‌ سیاه

بر بام معماری برده گان بگذارد

که تماشای او داشت دیر می‌‌شد حالا

تا تپه‌ها بوم پریشان را

باد برده بود

رکسی اما رفته بود

خاک خیابان را

شرابی زند

و باد بریده بود

در هشت گوشه ی منزلی

و خاک خیابان شرابی کهنه شده بود

در جام‌های عتیق

گشت جام‌های عتیق

ساده نمی گشت

در دستان تشنه

تنها لب پری پنهان

که زخم واژه می‌‌شد دیرگاهی