رباب محب /دو شعر

یک پرانتزِ موقتم
میانِ مرگ وُ زنده‌گی
ناکجایم هم
جائی ست،

——
رباب محب

1

من

یک پرانتزِ موقتم

میانِ مرگ وُ زنده‌گی

ناکجایم هم

جائی ست،

برایِ بال‌هایِ سفیدِ کبوترم – دیدمش

به سراغم می‌آمد جنینِ کوچکی

که به غربتِ زیرِ پوست می‌گفت

رقصِ نیشِ

لایِ دندان.

2

اتاقکِ کوچکِ شخصی

: حجمِ آسمانیِ سردخانه.

در گوشه‌هایِ من

علف، علف را پناه نمی‌دهد

خاشاک‌هایِ درباد، خاکسترِ بال‌هایِ پرنده‌ام.

نوک‌اش را رویِ سنگِ قبرهایم می‌بینم

نرمه‌یِ نورم می‌لیسد

آدينه ۲۰ دی ۱٣٨۷ – ۹ ژانويه ۲۰۰۹