محمود معتقد ی / بر می گرد یم / با تو نفسی تا زه می کنیم
بر شا نه ها ی سرخ تو می راند
بر می گرد یم / با تو نفسی تا زه می کنیم
قهوه ا ی می نوشم و د رکویرها ی صفر درجه رد کا بوس ها ی ترا پی می گیرم
مکا شفه ا ی د ر را ه ا ست د رمن و هزا ر خا نه برگ روایتی ا ز بند رها یی که
ا ز کنا ره دریا یی کوچک و بزرگ تا بستا ن ها یی به اند ازه گلوی تو تا شب وا ژه
ها یی کمی هم بی ربط لطفا به جا ی همه فا نوس ها یی که نمی سوزند نیمکت ها ی
چوبی زلال را به قا یقی دوباره بد ل کنید تا پنجه ها ی آسما ن و تیغه ها یی که د ر
د ر صدا ی تو می جوشند قبو ل سکا نسی د یگر و نا م نا می عشق این پرند ه هم
د راند ا زه ها ی تو مگر به سمت با را ن و ارد یبهشت برنمی گرد د همین جا
د ست نگه دارید قا ب ها ی حا د ثه را ند ید ه بگیرید این سمت زمین هم حتما
صد ا یی دارد سه شنبه ها ی سرخ و جمهوری کو د کی د رمن آ قا یا ن تا
خا ور میا نه و عصر ها ی خلیج فا رس چتری نما ند ه ا ست می روم تا
جوخه ها ی مرگ مگر از روز ها ی تو بگذ رند فنجا نت را دوباره پر می کنم
ورق بز ن این خا نه ا ز تو هرگز تما م نمی شود جنا زه ا م را به شا نه ها ی تو
می دهم تا استا لین و این هوای لعنتی به کجا پنا ه می بری مویت سپید شد
این حرف ها بها ر خوشی ندارد پو تین هم کلک ها ی ترا به یا د می آورد
جمله تما م نوش
محمود معتقد ی
ارد بهشت 87
—-
جها ن به آ زا دی ولبخند ش : 8 ما رس
بهار برشا نه ها ی سرخ تو می را ند
روزها ی آسما ن و
پروا ز شا د ی ها ی زمستا نی ا ت
آنگا ه که
غفلتی هزا رسا له
بها ر سرنوشت ا ت را
ا ینگونه
به آشوب با د
می سپا رد
با ری
چگونه می آیند و
پس چگونه می روند
ا ینا ن
رفیق د وزخ وآفتا ب
طلسم د لت را
به پا دا ش یکی نه
آذ ین کن
ما
به روزگا ر چشم ها ی تو
برمی گردیم
طعم ظلمت و
شب بیدا د
بر خا ک تو
پیش می را ند
نگا ه کن
پرند گا ن و
عا شقا ن
از غم قبیله ا ت
چگونه سخن می گویند
هرا س زیستن و
د ستما یه کسی که
هرگز به جها ن تو
با زنمی آید
این ” د روغ مسلط ”
هنوز
به آسما ن ها ی تو می آید
د ارم
شبیه سقوط ها ی تو می شوم
به یک شنبه ها ی د ر هم شکسته
بیند یش
رفیق غروب ها ی زمستا نی
بها ر
بر شا نه ها ی سرخ تو می راند
محمود معتقد ی
اسفند 86
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.