نصرت الله مسعودی / بگذار بوزد این باران
آن چتر را برندار
بگذاربوزد این باران
برآن پیراهن یخه هفتبگذار بوزد این باران
آن چتر را برندار
بگذاربوزد این باران
برآن پیراهن یخه هفت
که هفتصد سال پیش هم
با من
منزل به منزل
سوخته است.
بازهم که لج می کنی
با آن ابروهای سربه هوا!
گفتم که من نه سیاوش ام ونه…
وَ برای گذرنکردن ازناف آتش
کی بوده که بال بال نکرده باشم
وَشده این باران وُ آن پیراهن هم از من
دست کمی داشته باشند؟!
…………………..
وَ بازکه چترت را ناگشوده نگذاشه ای
لااقل درانتهای این ایستگاه
که ریل هاش
خسته ازپرتی نا کجا آبادهای هرروزند.
وهنوز این لج لعنتی را
بی تعارف رو می کنی
تا من وُ پیراهن وُ باران
تا آخر ِهیچ خطی نتوانیم
قیامتمان را برپاکنیم.
چه تاریک می زند این چتر
وَگواه ما
کورسوی تلخ آن پیراهن
که از دست تو کفری ست.
به استخوان رسیده این همه ناز
دیگر باید من وُ این باران
گِل دیروزی آدم را
به سیل ببندیم همین امروز
که بی راهی این همه نا کجا آباد
گیجمان کرده است.
نصرت الله مسعودی
3 دیدگاه به “نصرت الله مسعودی / بگذار بوزد این باران”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
بگذار ببارد اين باران
تا عبور كند
اين زمستان از باورتو
تا كلاغ مرثيه ي خط خطي دلش را از بر نخوانده
بي تعارف بگو:
اين بهار كي از راه مي رسد
حالا تمام چترهاي ما نذر آمدنت
كه اين مه از پيراهن ناز تو دست بر نمي دارد
بگو:
چندمين ريل اين اين قطار را بايد سوت كشيد
تا از برق نگاهت در امان باشم .
با شرمندگي هر چند كه نفهميدم چه نوشته ام به حساب اشعار زيبايتان بگذاريد همين كه با خود زمزمه مي كنم يادم مي رود چي فكر ميكردم و چه نوشته ام
فرصتي پيش آمد تا با خواندن شعر زيبايتان حس زيبايي داشته باشم، سر بلند باشيد.