فوریه 022007
به خودم و قسمتی از تو
این چراغ
که دلش برای تاریکی می سوخت
با این سکوت
جواب خا لصانه ی دستانم نبود
بر طبیعتی که تنها مرا رقم میزند
به اعشار مرگ
تا خودم / تا کرم ها
که در جزام گونه هایم می چرند
هوا دارد کبود می شود
و ستاره خودش را بر حس جازبه رها می کند
بر غربت این کابوس
که هر وقت انگشتانم را شمارش می کند
چیزی کم می شود
و شاید/ حس صدایی که در یک فضای خالی
منعکس می شود
بر صو رتم مشت می زند
تا همیشه حرفی باشم برای اغاز سطر نگاهت
که قسم خورده بودم دلتنگ شوم
با قربت نفسهای مردی
که میمش را با الفاظ مرگ معکوس کرده بود
5 دیدگاه به “یک شعر از نیما حسینی نیا”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
سلام نیما/از اونجایی که شعرهایت را دنبال می کنم کارهای قوی تری را از شما خوانده ام ولی این به این معنا نیست که شعر ضعیفی بودبرای 18 سال کمی بزرگ است لذت بردم
مثل همیشه خوب بود هر چند از کارهای قدیمی بود.زبان پخته وتقریبا منحصر به خودت،ترکیب ها به نسبه بکر و فضا سازی ها زیباست در ضمن انسجام و پیوستگی کار در حد قابل قبولی است.پیروز و سر بلند باشی.