پیرهن گل سرخی / مهناز بدیهیان /M.Badihian

بتو گفتم خبرم کن اگر از ماه رسد مرحمتی
اگر آفتاب کند لطف بتابد به شبی

بتو گفتم آن پیرهن گل سرخی
که تو دیدی بر تن من اول بار
سالها آویخته بر دیوار است
راستی آن رژ لب را که تو گفتی زیباست
بی تماشای تو عمریست که روی لب من خندان است
و آن جعبه ی خاتم هدیه ی روز بهار
باز هم یاد آور آن روز عجیب رفته است

می پرسم فرصتی مانده که من
سینه ام چاک با آن گل فیروزه آویخته از مرمر سنگ
موهایم باز، با نگاهم شرقی
رژ یاسی رنگ بر روی لبم
آن لباس گل سرخی بار دگرروی تنم
با صد دلهره در پای درخت انگور
منتظر بنشینم که تو با یک جام شراب برگردی؟