نقدی کوتاه بر “با کلاه آبی”- عزت السادات گوشه گیر

کنکاش است برای دیدن. کنکاش است برای پرسپکتیو دیدن. دیدنی که گاه فرمولی برای یادگیری و آموزاندن ندارد

“با کلاه آبی” – نوشته ی مهناز بدیهیان

داستان کوتاه “با کلاه آبی” ، یک شعر بلند است. یک نقاشی است. داستان کوتاه “با کلاه آبی” ، یک شعر بلند است. یک نقاشی است.
و یک قطعه ی موسیقی است در فوران ذره ای زمان.
شناوری شاعر است در لحظه…شناوری اوست دررنگ و موسیقی نامریی اصوات.
تقطیع زمان است که تنها شاعر می تواند در آن زمان سفر کند.
دیدن است. تصویری دیدن فضای پیرامونمان از پنجره ای به گونه ی پنجره های مارگیت…
و موسیقی است. موسیقی لحظه ها…که هارمونی خود را با رنگ و حرکت اشیائ و جنبش طبیعت هماهنگ می کند.
کنکاش است برای دیدن. کنکاش است برای پرسپکتیو دیدن. دیدنی که گاه فرمولی برای یادگیری و آموزاندن ندارد.
نقاشی است. یک نقاشی امپرسیونیستی که زمان در آن تکه تکه شده است. نه زمان قابل رویت، بلکه اتمی دیدن و هسته ای دیدن زمان…که هرگز به چشم دیده نمی شود.
طرح مسئله ی ارتباط است در لحظه. ارتباطی از پشت پنجره ای که با اجزائ آنچه که در اطرافمان در حال حرکتند یاظاهرا در حال سکونند، بر قرار می شود.
———————————

عزت السادات گوشه گیر که تا کنون از وی چهار کتاب بفارسی منتشر شده است، از دانشکده ی تئاتر دانشگاه آیوا در آمریکا فوق الیسانس دریافت کرده است.
از وی تاکنون چندین نمایشنامه در نشریات ادبی آمریکا بچاپ رسیده است. وی هم اکنون در دانشگاه “دوپال” در شیکاگو تدریس میکند. اخیرا وی بعنوان یکی از داوران آنتالوژی “استایلوس” برای سال 2007 انتخاب شده است.