نصرت اله مسعودي
تا دامن ِكوليان لوركا
به خويشتن باخته اي
كه پرچم نازها يت
در تكرارِ پا به دري ِ با د
سال ها ست سمت ِاهتزاز را
گم كرده است
وآنچه شايد پوشيده اي
با دامن ِكوليان ِلوركا
كه هنوز دل از آن چكه مي كند
به وسعت ِ قرون وسطا
فاصله دارد.
نفله ناز هاي دم دستي
كه آينه هم از گيس تو مي گريزد
ماه را ببين!
كه معطل ِچينِ هاي ديروز ِگيسويت
چه در چين ِ چشمه مي لرزد
و نمي داند كه اين روز ها
حتا باد هاي ناوزيده هم
جغرافياي دامنت را
بهتراز تو مي شناسند
و روتر از ماه وُپنجره هاي با ز
بازي ِرو شده اي داري.
و من كه
به ناگهان ِديروز تو باخته ام
چه پرَ ِآشيان بر كول مي گذرم
در نا كجاي آسماني كه سنگ به دامن
دست ازاين شانه نمي كشد
و نمي كشم از تو هيچ
اين هرگزِبي تو نبودن را
كه در مَجاز ِ همان بوسه گيجم
و دارم خا ك ِآن خاطره را
با ميلي ليتر
در گيج باد ِ خونم اندازه مي كنم
وبا آسمان ِتو
كه جز چرتكه ي سنگ
حسابي ندارد
حسابي دست به يكي كرده ام حالا
كه فقط جنون افاقه مي كند.
چه نوشتني دارد اين تير ِخلاص ناتمام
كه تو طرح ِآن را
اينگونه تمام كردي
وما
و يعني بلا نسبت
من
چه سگي مي گذرم
تا باز براي پرچمت
كه سمت ِاهتزاز را گم كرده است
از هر سو قيام كنم!
نصرت اله مسعودي
7/2/86
6 دیدگاه به “نصرت اله مسعودي”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
آدمي اصولا خودش را از ديگران بيشتر دوست دارداماشعرهاي مسعودي اين باور را به انسان القا مي كند كه مسعود ي معشوقه را
بسيار از خودش دوست تر مي دارد.اهميت اين موضوع زماني زيباييش بشدت گستره شكوهمندي مي گيرد كه مي بينيم شعر هيچ توقعي از معشوقه ندارد وشايد به اعتباري در او غرق است:
و به آسمان تو
كه جز چرتكه ي سنگ
حسابي ندارد
حسابي دست به يكي كرده ام حالا
كه فقط جنون افاقه مي كند.
چنين رويكرد ي كه عاشق ،معشوق راصرفا بخاطر خود معشوق بخواهد در كار شعراي معاصر به گمان من بي نظير است.
جنون مسعودي در كار هايش واقعا جنوني كار ساز است .لااقل من اين طور مي انديشم.
تو با جانت شعر میسرایی با روحت وبرای همین
است که دل وجان را میکشانی به آتش. اصلا تو خود آتشی نصرتی که همیشه عزیز می مانی.