نصرت اله مسعودي—جغرافياي گيج

  6 دیدگاه به “نصرت اله مسعودي—جغرافياي گيج”

1. 

   نواب

   آوریل 3, 2007 در 11:55 ب.ظ
    

   گفتي :
   (حرفي بزن
   عبور سنگين هيچ
   از كنار هيچ تر كه منم )
   مگر باز هم حرفي مانده كه اين سپيده مغموم همچنان خيره بر امتداد جاده
   هي ساده و سايه ما را به نظاره بنشيند.
   مگر اين جغرافياي گيج طاقت كدام گريه را داشته
   كه من از اعتبار آن همه باران
   مرثيه خوان همه ي ابر هاي عالم گردم
   گيرم،
   از وزش بادها و اين هواي سنگين
   كولم كنده شود
   حالا كه آب شده ايم
   بگذار بر تمام چترهاي بسته اي كه در آخرين پله هاي خانه جا گذاشته اي
   به اندازه ي اندوه همان ارديبهشت نيامده، بباريم
   براي همه ي چنارهاي بي سار
   و تو كه در كلاف سر در گم جهان،
   اينگونه به درايت كوران مي خندي.
   عيدتان مبارك استاد،و باز پوزش از بي ادبي كه به ساحت اشعار شما نمودم.

2. 

   نصرت درويشي

   آوریل 29, 2007 در 10:48 ق.ظ
    

   سر شانه هاي من

   تاب رنج تو را ندارد

   وگرنه كوله پشتي ات را

   از دامنه كوه
   از سراشيب حادثه

   تا اوج قله

   به تنهايي مي بردم

متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.