نصرت الله مسعودي—-براي ارنستو چه گوارا
بي انقطاع چون آواي آمازون
اگر صداي پيچيده در پرده ي رود
عريان ترين صدا هاست
كسي با سپيدي صداي همه ي رودخانه ها
از 8 اكتبر آن سال
دارد شانه به شانه ي آفتاب
زيباييِ آب مي شود
وشاد
مي وزد با باد
براي درختان ِدلتنگيِ
جنگلهاي بوليوي وبلوط هاي آنسوي تر
كه جغرافياي خط خورده ي جهانند
و مرگ هرچه مي دود
پا به پاي ِ«بوش»
وليوان به ليوان « بلر»
راحت گم مي شود
در ردً گامهايش كه گاه
تصويري ست بر تي شرتي در تهران
ويالبخندي ست در بازارِ دلگرفته ي بغداد
و هميشه ي انديشه
شوخي اش مي گيردبا مرگ
كه به آلبوم هاي عكسِ آويخته در دل
راهي ندارد.
هي ارنستو!
چه گوارا مي گذري
در برگ برگ اين بلوط
و كلاهِ اريب ات
بر تًرّك دست هاي من
چه استوايي مي بارد
هي ارنستو!
آنكه با باد مي وزد
همه ي درختها
ترانه اش را مي دانند.
– براي ارنستو چه گوارا —- نصرت الله مسعودي
5 دیدگاه به “نصرت الله مسعودي—-براي ارنستو چه گوارا”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
با خود زمزمه ميكنم:
آنكه با باد مي وزد
همه ي درختها
ترانه اش را مي دانند.
واقعا زيباست استاد مسعودي اشعار نابتان هميشه به من انرژي ميدهد از اين كه مي توانم اشعار زيبايتان را بخوانم مسرورم و اميد آنكه لايق خواندن ديگر اشعارتان باشم.
mahshar ast …mesle saayere shear haa ye aaghaaye masoudi….karim