گاهی ان قدر کاری ست/ که هر کاری نمی شود نکنی
بکنی هم/ از تو حتا نه بر می اید /نه از کاری هایی از دوا
پس بنوش شوکران ِ کران هایی از زخم را و به رفتن چیره شو شاعر درمی روم /در می روم
این عین ِ ایستادگی ست
درست شبیه گرازی از چکانده ام تیری ست حتا
که در می رود سمت زندگی بالا
و این روز/ سوزش ِ این روز
و در رفتگی هایم / در رفتنانگی هایم
یک روز / به زوزه
به زوزه هایی از آن سوی مرز / می روانمم
که رفتار ِ رفتن است آن چه می سازد عشق
بقیه سهم رفتگری ست که ترجیح ِ جوی را به جای
سهم ِ جاروی ِ خود کرده است
سهمی که نداشته ام هیچ وقت!
اما با دهان ِ زوزه گرازی در صدای من است
و آن قدر کاری ست حتا
که بر نمی آید از دست کاری ِ کاری هاست
بعد
مصیبت وارده وارد است آن قدر
که سیبی فرو به حرف های غیر رسمی ام بکند از بغض
تا در ترکاندن هایم / کوچه و خیابان تو را ان قدر / به گشتن عادت دارم
حتا که هر چه ستیزه بود جسته ام من با تو کوچه و خیابان من / ای خاک!
ای کاری ی ِ زخم!
میهن!
نام ِ مرا بر تو نگاشتند و
نام ِ من زخم شد
تا در پناهندگی هایم/ که دوری و دوستی ست
گاهی آن قدر کاری ست
که دوست ات ندارم میهنم ! /ای خاک!
13 دیدگاه به “من مردی ام که میهن ِ زخم”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
پویا جان حال ات را درک می کنم . این وطن عزیز به گند و گه کشیده شده و دارد همه مان را مسموم می کند اما چه چاره ؟ ما مهر ایرانی بودن به شدت بر پیشانی مان خورده است . مگر نه که در این دنیای آشفته و اوضاع آشفته تر ما تنها دارایی مان به قول هایدگر زبان ست ؟ و از آن سو مگر نماد تمام نمای هویت ملی مان زبان نیست ؟ و تازه برای ما وضع از این هم وخیم تر می شود چون از قبیله ی زبان و شعریم و به آن عشق می ورزیم . هر کجا هم که برویم عاقبت ایرانی هستیم و البته این نه که باعث ننگ که اگر بگذارندمان اسباب افتخارست . اما وطن نباید مفهومی کلاسیک و سنتی داشته باشد و در چارچوب مرزهای جغرافیایی محدود شود . این که در هر کجای دنیا باشیم هم باز می توانیم ایرانی باشیم و باز هم در وطن زندگی کنیم چون هویت مان را نمی توانیم از بین ببریم و چون هر کسی که او دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش .
دوست عزیز !ممنون که خبر کردی . اثر خوبی بود .