معشوق فروغ :معشوق یا معشوقه – از وحید ضیایی

معشوق فروغ :معشوق یا معشوقه
معشوق من/ با ان تن برهنه ی بی شرم/ بر ساقهای نیرومندش چون مرگ ایستاد…

اینکه زبان شعر فارسی به زنانگی می رسد و بین شاعر مرد و زن تفاوتی به وجود می آید از این حقیقت سر چشمه می گیرد که بر خلاف سنت شعری قدیمی فروغ کلمه را به استخدام شعر می برد و نه خود در کلمات پوسیده ی شهری در قوالبی که سالها تجربه شده اند تن به بی عاطفه گی کلمات می دهد .در شعر معشوق من که در دفتر تولدی دیگر –شعر های پخته ی فروغ – ثبت شده کلمات به سادگی نگاه و بی ریایی اندیشه ایست که بدون اعمال سانسور های ذهنی –اجتماعی یا آیینی به نوعی توصیف مدح گونه از معشوقی گمنام می پردازد .هرچند در خلال خوانش این اشعار به نظر می رسد در بن مایه هایی از آن نوعی تفکر مرد ستیزانه وجود دارد .نگاهی که تاریخ مردسالار سرزمین ش را – حداقل در سده های اخیر – به دیده ی تنفر می نگرد .تنفری که به مهری ناشی از عصیانی تاریخی ریشه در ناخوداگاه زنانگی اش دارد .او معشوقش را می ستاید اما – گویی تاتاری / در انتهای چشمانش …- گویی بربری …مجذوب خون گرم شکاریست …/-همچون طبیعت مفهوم ناگزیر صریحی دارد .-و در نهایت قدرت از ان اوست .تشبیه ها و استعاراتند که به منفی بودن تفکر فروغ نسبت به مردان قوت می بخشند .هر چند او را به عنوان شاعری عاشقانه سرا می نانیم و این عشق لازمه اش در ارتباطی خطی وجود یک معشوق است اما در شعر های واپسین فروغ نه عشق دیگر آن عشق رنگین به عصیان و گناه آلودست و نه معشوق آن چه در اسیر و عصیان …به بیان صریحتر فروغ با اشعاری مثل ایمان بیاوریم یه اغز فصل سرد یا ای مرز پر گهر دل زده از تاریخ مرد سالار و مردان بربرش به نوعی خود – زن شیفتگی می رسد که بی شک در شعری نمادینه زن – یعنی معشوق غایی خویش را اینگونه که می دانیم به تصویر می کشد :این منم زنی تنها /در آستانه ی فصلی سرد …و حتا باز در شعر معشوق من بر خلاف فحوای کلام به مرد معشوقش صفتی زنانه نسبت می دهد …/او با خلوص دوست می دارد /…یک کوچه باغ دهکده را /یک بستنی را /یک بند رخت را…!انسان ساده ای که مترادف مذهبی شگرف(!)او را محکوم به پنهان کردن در لابلای بوته {…} می کند