مریم هوله

گلی که دیروز برایت پست کردم / در راه پژمرده
این اساس ِ تبعیدست، می دانم!
اما ساقه اش را بو کن!
هنوز دارم به سمتت می آیم..
**تکه پاره های مرا جمع نکن
بگذار حواسم به همه ی جنایت ها باشد / در بین راه
– کی راه می رود؟
– نفسی که مدام بند می آید
– کجا می رود؟
– هوایی که از خون مالامال
– که چکار کند؟
– تا باورش شود!
– باور؟
– بعد از آن دیگر نمی شود زنده بود / و با زنده ها نشست
فقط یک راه! / انتخاب کن!
زنده ها را نشور!
خونی ها را بریز توی خون!
خون / صاحبش را می شناسد
وگرنه قصاص می کند / با موجی که می شوید
– این خونی ها کی هستند حالا؟
– باوری که گم کرده بودم… باور می کنی؟

هرچه اصلاح نژادی می کند تمدن / شمشیر از آن ور به گند می کشد!
تو هم بیا وسط ماچ بده / ماده ی نخاله / که نجومی!
برده ی طفلی / که ریاضی!
عروس ِ هزارحجله / که فیزیک…
با ماچ ِ بزرگان / مشکل ِ ادیان حل نمی شود… / می شود؟!
فقط اصلاح ِ نژادی… اصلاح ِ نژادی… شمشیر…
شمشیر / اصلاح نژادی کرده تمدن را
شمشیری داده به دستش… / حالا نجنگ ، کی بجنگ!
– دریای شاعران / رمانتیک است
در قاره ها / ماه ِ تُنگ ها…
—————————
برای خواندن متن کامل شعر به آدرس زیر مراجعه کنید:مریم هوله