محمود معتقد ی / به : همنوا یی تبعید یا ن کوچه و / با د

تلخ / شبیه میهنی که ا ز حس کود کی ا ت / پر می کشد
گم می شود / ریل قطا ری / د لتنگ همیشه ها ی سقوط ا ت
——-
به : همنوا یی تبعید یا ن کوچه و / با د

کا ش / کسی هم / به صف وا ژه ها ی تو می زد

شا ید تو هم / آد م رما نتیکی نبود ه ا ی

د رخت ها ی خا طره و/ انبوه چراغ ها ی قرمز و

زرد /

چه سرزمینی ا ز شنبه ها ی تو / زا د ه می شود

وا ژ ه ها ی آ بی و / سرخ

زخمی که ا ز تن شا نه ها ی تو / بر می گرد د و

گا هی همه چیز / به پا ی پرند ه پیر / می شو د

حتی همین رنگین کما ن کوچکت

تلخ / شبیه میهنی که ا ز حس کود کی ا ت / پر می کشد

گم می شود / ریل قطا ری / د لتنگ همیشه ها ی سقوط ا ت

زند ه با د / مرد ی د ر سا یه خا کسترو / خا کش/

مکعبی میا ن د ریا و آسما نش

ا نگا رکسی ا ز نیمه ها ی تو / می گذ رد

د ر سکا نس ها ی مرد ه / کسی به ما

سلا می د وبا ره نمی گوید

منم / د یوا نه ا ی قد یس / د ر اند وه شبا نه ها ی تو شلیک می شو م

وطن / وطن / وطن / پیراهن سبز م /

زنی به نفس ها ی تو / تبعید می شود

کا ش / کسی هم / به صف وا ژه ها ی تو می زد

د وستت دا ر م / برزخی به عا شقا نه ها یت/

ا ز د وزخ استخوا ن ها ی تو می آ یم

تو و / پس آ زا د ی و / لبخند ی /

پنجره / هرا س یک تیغه ا ست

چرخ / چرخی بزن

اشا ره ا ی به سربا ز تو ا یم

به همنوا یی تبعید یا ن کوچه و

با د

از ” حصا رک ” د ست ها ی تو / برمی گرد یم

محمود معتقد ی

خر دا د 87