محمود معتقد ی / آ نکه به پشت میله ها ی عشق پا گشود ه ا ست
شکل سکوت / به زا د روز سه شنبه ها ی تو می رسد
صورت مسا له
پا ک می شود
شا ید تو نیز
می توا نی طبیعی با شی و
مدا م
خو د را به رنجی ابلها نه
پیوند کنی
آ یا
آ ن سر زمین ها ی سا د ه
تنها
د ر اتفا قی سا د ه بو د
پس
ا ین همه وا ژ ه ها ی پیر
با کود کی ها ی تو
چه می کرد ند
خا موشی
یا
شبیه فرا مو شی
نگا ه کن
پا ییزو
بلکه همیشه ها ی آ ن
هرگز ا ز من جد ا
نبود ه اند
با
وطن خا طره ها یت
چیزی عوض
نمی شود
رفیق
تو فا ن کمی عشق و
نا م پرند ه هم
به با د می روند
شا دا که
این گریز را با ید
د وبا ره معنا کنیم
تنها
د لوا پس پشته ها ی مرگ
کا فی ست
تو ا ز خود ت نه
ا ز هرچه بود ه ها یت
د ور و
د ور تر
ا ز یا د رفته با شی
رفیق شکسته ها ی غم پا ییزی
چرا چا نه می زنی
سوتفا همی عجیب
هنوز
به نبض تیغه ها ی تو
می رسد
شا ید
داغ د وست داشتن ا ت
د ست کسی را
ذ وب نمی کند
برگرد و
تنها به تکمله ها ی خسته ا ت
سهمی بد ه
تو فا ن
طلسم آ د می را
تکه می کند
د یر یا همین که زود
پرچم
ا ین پرچم ا ت
ا یستا د ه
سرنگون می شود
راستی
این شا نه ها ی تو
مگر
پا یا ن رنگ ها ی من ا ست
ختم این کلا م
همین یک کوچه ا ست
می روم
کفتم
د ارد
صور ت مسا له
پا ک می شود
سنگی نما ند ه و
حتا
آ تش سینه ا ی
د رهوا ی با د و
آینه
شکل سکوت
به زا د روز سه شنبه ها ی تو
می رسد
آ ه
ا ین همه زند ا ن و
زن
ما به شب زنجیرها ی تو
می رسیم
محمود معتقد ی
آ ذ ر86
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.