علی صالحی بافقی

چترها

سرانگشتانِ باران، منم
کورمال کورمال
به جستجویِ تواین چتر ها اگر میگذاشتند …

پیغامی از بهشت

تلفن زنگ میزند

بر نمی دارم

پیغام میگذارد

بامدادست-الف

نه، منتظر شعری از بهشت نباشید

پایش را می خواهد از من …

فال

به کجا میرسند

این خطوطِ بی سرانجام

از این شاخه هایِ تُهیِ دستهام

…

فالم را نه …

دستم را بگیر !

و …

كوتاه مي شوند شمع ها و

شب تمام نمي شود از ما و

چه بوسه ها كه گم ميشوند ميانِ حرفها و

صبح ،

آفتاب، به شكلِ تو در مي آيد، مثل ماه !

رام کردن آبها

نه به سویِ این کویرِ تفتیده

که باران و رود

راه خود را میروند و

درخت ها ، زنجیریِ ریشه هایِ تهیدستِ خویش اند.

رام کردنِ آبها را نه ،

تیزیِ تبرم آرزوست .

علی صالحی بافقی
www.alisalehi.wordpress.com