عاشقانه ها—نصرت اله مسعودی
عاشقانه ها
1
– ولگ با این ریش ِسفید گریه می کنی ؟!
– آخرناخدا هی سیزده سالگی وموی بافته
بارِ دلم می کند
وکاش ترکش ،
که مدام کارون وصدای تاجیک
شتک می زند بر این دل
و آن پا های کشیده وکفش
شیطنت می کند بغل این گوش.
– اند ِبدبختی ول کن، سری به دوبی !
– من جغرافیای جهان را
در این لاین اهواز گم کرده ام
و با آن پرواز آخری
که رنگ پیرا هنم را یکنواخت کرد
پَرِ نگاهم را
در این کوچه چیده ام!
2
خراب تر ازعاشقانی
که با گل های نیامده می آیند
در رنگ روبانت
که همیشه حاشیه ی نشین آن لب بود
خیره مانده ام.
ما از این دست
به جهان ِخیره چسبیده ایم
و بریخه ی گرد آن ارمک ونسیم کارون
طواف می کنیم.
با این شمشیر بسته از رو
بی تعارف باید بگویم خدای من
پای عشق در میان است!
نصرت اله مسعودی
17 دیدگاه به “عاشقانه ها—نصرت اله مسعودی”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
هاي نسيم كارون ،ولك شاعر ، خرابتر از هر خراب آباد نه لاين هاي اهواز را و نه سري به دبي كه تئ را ميان جغرافياي گسترده دلم جاي مي دهم . يا اصلا با تو در هر لاين كه خواستي گريه مي كنم .
چون بايد بي تعارف بگويم پاي عشق در ميان است .
من جغرافياي ذهنم را در اين شعر گم كرده ام.پاي عشق در ميان است و زبان كوتاهتر از توصيف عشق.