شعر تازه از میثم ریاحی

ستاره را
در چشم می آورم / ایستاده پلک / زخم می زند روز / بر تمام صخره ها
از فرزندم / فاصله می گیرم / از طاعون / خیال در برف / و شکلی خاکستر
این
نه یک پازل / در کلمه است / نه راهی پشت به ثانیه / در قطره
نه اتفاق می افتد / نه اتفاق فاصله دارد / از فرسنگ ها سنگ
در تنم / مادر / با پلنگی / پا به ماه گذاشته / در چاله / در تنها یک چشم / با گَلّه ای گوزن در پنجه وُ / هجومی اَسب گونه در آهوانمادر شدم / به جان ِجنگ در زیتون
پادزهر در زنبور وُ نیش نگفته اش به آسمان
جا نمانده ام در پروانه
جا هنوز در راه است / راه راه / می آید از راه
راهرو / پُر از آتش / وگل هایی با زبان گاو / در حنجره اش کلاغ دارد و دام
نگران نباش پَرَکزاده یِ ماه !
مزار / پَر نمی زند تا پرپر شود طایفه ی ِتا به انتها
تابوتم آنقدر خیس خورده که حتا / یک گیسو / بلند نمی شود
تیره ام از تابشِ آب و تارم از خواب / تا سکون / سایه ندارم
دست هایم / چاره در چنگالِ گوشه ای در دایره دارد
نمی خواهد برگ / نمی خواهد جرعه را / با قدم / تا کاروان / تا زنجیر / با قایقی در انگور وُ شاید پنجره ای دَربِه دَر / با دَری با آغوشِ هر چه تا خوش باشد ماه
شایعه یِ شاهزاده در دیوار / در جذبه های ِمار / گفت از هَر وُ چه را با چه ها فراموش کرد
بوسه / در دانه ای ست که خورد مرغ وُ هُدهُد از حاشیه رانده شد تا باد با باران / شبانه در ماهی / در چاه / بنشیند / شب در چراغ باشد وُ اتفاق در بند
راه / ناگهان / اوج گرفت در پا / گام برداشت گودال / نبارید در مرگ / فکر / آن را / در دیوار کرد / آویخت / و کهنه بر دعا / آوار شد
قلعه
با گلبرگ / و سازش در تاک
در لابه لایِ نور
با لایه های ِدر زمستان
در تن ها / و تنها با تنم / در انتهای ِمادر
اینجا / با ابتدای ِکوه / در انتهای ِخاک / می نشینم / زایش دارد چشم / زانو / دیگر جهان است وُ جاده / در چاه / می آید ؟