ژانویه 242006
( روشن است كه شب خاموش است )
تونيستي
و روشن است كه شب
خاموش است و چراغ روشن
زنگ مي زند
ساعتي كه در من كوك كرده اي
و شب از تخت بر مي خيزد و من
از تو بر نمي خيزم
از چه حرف مي زنم نمي‌دانم
دست در دست تو داده بودم
كه پا به پاي عصا برگردم
و بي تو
پا برهنه رفته بودم دريا
و در يا پنجره را باز گذاشته بودم كه بيايي
كه رفتي
ومن پا مي‌زدم در خودم
كه اين دو چرخه نايستد
كه ايستاد !
باران مي آمد و
تو مي رفتي
ومن مي دانستم
وقتي كه مقصد تو نيستي
شتاب كوله پشتي و
بي قراري شانه هاي من
از هيچ خياباني نمي گذرد .
3 دیدگاه به “شعری از بکتاش آبتین Bektash Abtin”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
سلام
ممنون بکتاش عزیز
روان شدم
س.بهارلو
.
.
.
. . . و چقدر درد دارد
نقشه ای
که روی دیوار
دریا دارد
ولی
از جایش
تکان نمی خورد …