شعري از مهدي مرادي

اکتبر 042005
 

يک شعر از مهدی مرادی

بعضی از ما

بعضی از ما
صورت هايی پوشيده از ابر داشتيم
هر جا که بوديم
همه ما را
با انگشت به هم نشان می دادند
يک بار هم که خواستيم
اين ابر ها را
از صورتمان بتکانيم
ترسيديم
آب
از حدود واقعيت سرريز کند

بعضی از ما
همان کسانی بوديم
که اصلا قرار نبود
هيچ وقت

قدم به اين برهوت بگذارند

متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.

© 2025 MahMag - magazine of arts and humanities درد من تنهايي نيست؛ بلكه مرگ ملتي است كه گدايي را قناعت، بي‏عرضگي را صبر،
و با تبسمي بر لب، اين حماقت را حكمت خداوند مي‏نامند.
گاندي