سیاره ی کوچک —مهناز بدیهیان
سیاره ی کوچک….</b مهناز بدیهیان
من امروز میتوانم
شاد ترین شعرم را بگویم
و شادترین حرف پرنده ها را
دانه دانه کنم.
آنهم در جهانی
که سیاره ی کوچک غمگینی ست
نگاه کن همین امروز
هر تار مویم به شعری پیچیده است
ونوری که در چشمانم برق می زند
دستانم را روشن می کند.
آنهم در تاریکی این روزهای پر شتاب.
من امروز
فقط امروزنرودا خواندم
وهمین امروز در ایسلانگرا جوانه زدم
و تمام روز روی برگهای پیر
کنار می سی سی پی قدم زدم و شکفتم
همین امروز طعم شراب اسپانیا را
در شعر لورکا چشیدم
و به شعر های مردم جهان سجده بردم
و موسیقی مردم جهان ویرانه ای
در دلم اباد کرد
من امروز
می توانم شاد ترین شعرم را بگویم
پر از اعتماد
شسته با صلح
پوشیده در عشق…
می پرسم اما براستی عاشق چیستم؟
آنهم دراین جهان که پر از
جنگ وخشم و نفرت است .
امروز پرده ها را بستم بر دریچه ی قلبم
تا داعیان عشق نتوانند
کهنه و پلاسیده ام کتتد.
.
من تازه ام تازه
و سلولهای تنم دسته دسته تکثیر می شوند
و تا زنده ام
وشقایق گل میدهد به فصل زن بودن
حتی بفصل لاله های پژمرده !
امروز
چهره ی مهتاب زده ام را
ماسه های زاینده رود
وخزه های شب گرفته ی رودخانه ی مارگریت
وموج های رود تیمز
ساییدند، صیقلی
و من شاد ترین شعرم را سرودم…
آنهم دراین همه تنهایی که موج می زند
دریا ، دریا در دل این
سیاره ی کوچک غمگین
من اما
با حضور ماه و خورشید و
نگاه یک گل سرخ
عاشقم هنوز
6 دیدگاه به “سیاره ی کوچک —مهناز بدیهیان”
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.
خانم بدیهیان به راستی که یکی از زیباترین شعرهایی بود که تا کنون خوانده ام. رقص واژگان دلنشینتان چه زیباست در این سفر آهنگین با هزاران احساس نهفته و یک دلگیری عجیبی که از سرآغاز هجرت تا انتهای عشقی مرموز می گوید…
من هم هنوز عاشقم!
مهناز عزیز ! شعر زیبایی ست که تصاویرش از تخیلی سر می زند که گاه گاه در میان رئال و سوررئال غوطه ورش می کند هر چند که روایتی خطی ان را ادامه می دهد اما در ساختمان بیان با کمی فخامت زبان از گفتار رایج فارسی خارج شده و زبانی شاعرانه به خود می گیرد و این است که شعر مهناز بدیهیان را دچار فردیتی می کند که گه گداری نیاز به امضای او نیز ندارد .