رضا آشفته / باران آخر تيرماه
كنج لبت خيس از بوسه اي ناتمام در انتهاي ذهنم و خلوتي شاد رضا آشفته
باران آخر تيرماه
هنوز هم با يادت نمي پوشم آن لنگه ي جوراب زرد را
آه از آن باران آخر تيرماه
يكريز نامت را صدا مي زد
بايد مي رفتي از كنج دلم بيد مجنون يك شاهد و آن اقاقياي پايين حوض
رفته ام به سراغت بانوي سالهاي بوييدن خرزهره ها
اينجا نه من مي مانم به هوشياري
و نه آلوچه هاي ترش ريخته پاي گلبوته هاي رز
باران مي بارد نه لعنتي بند مي آورد صداي خسته ام
و مرا در اتاقي مي تكاند از خيس لباس هاي دويده ام زير باران يكريز
كنج لبت خيس از بوسه اي ناتمام در انتهاي ذهنم و خلوتي شاد
عريان از روزهاي تكراري و نبودن سبد ميوه هاي چيده
مرا به خاطر داري و آن باران احتمالا لعنتي
و غريبانه گريستن من پاي چنارهاي كلاغ نشان
رد تو را آمده ام اينجا دست بر پيچك هاي تو
و نيلوفري شكسته از سنگيني باران
همه را بوييده ام با صداي تو
نيستي و من در پيچاپيچ درخت ها
خنده ام گرفته است در غمي بزرگ
متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.