خدامراد فروهرKH.Forohar

نوامبر 122005
 

از روی خودم می پرماز روی خودم می پرم
پايم گير ميکند به دال
سرم ميخورد به عقاب
وعصايی از شاخه ی درخت آويزان ميشود
آن عصا منم
وآن شاخه
حرف اول اسمم
اما تو بپر
ای واو
ای واو خوابيده در کلاه سربازان قديمی
وطويله های نمناک
تو بپر

متاسفم! ارسال دیدگاه بسته شده است.

© 2025 MahMag - magazine of arts and humanities درد من تنهايي نيست؛ بلكه مرگ ملتي است كه گدايي را قناعت، بي‏عرضگي را صبر،
و با تبسمي بر لب، اين حماقت را حكمت خداوند مي‏نامند.
گاندي