حتای نام کوچکم- پویا عزیزی P. Azizi

حتای ِ نام کوچکم

خود خوری می کنم آن قدر
که تمام
تیپایم اگر بنامی تو
پرتم از خودم بیرون
بیرون به راه هایی که بی خودشان می شوند یعنی تا دسته در خودم فرو رفته ام بینی
چاقویم اگر بنامی تو
چنان فرو
که از فرط ِ پرتم
خون بزند بیرون
_ قضیه ی ِ حالای ِ اشک و چشم _

بزرگ شده ام آن قدر
که تن نمی دهم
به خیلی چیزها
تن نمی دهم که ماهی های ِ قزل
از سر و کول ِ وقتی که نهنگم
بروند بالا
وطن چرا
که بی وطنم تنی ست با من
و گر نه پدر
مادر
تمام ِ خانواده ام
نا تنی اند
این جا همه چیز
همه کس
حتا تنم
نا تنی اند
با من
و پا توی هر چه ِ کفش ِ
اعتراف می کنم
ریگ دارد درشت
پای ِ خیلی توی ِ کفشم
کوچک است

حالا تو میهنم بنام
که از مرزهای خود فرا بروم
مثل ِ دشنه در میهن تیپا خورده ام بنام
بنام !

تو مادرم بوده ای آن قدر
که حتا وطن نمی خواهم
حتای ِ وطن!
مرا به نام ِ کوچکم بنام !
این طور از خودم بزرگ ترم گاهی